به شقايق سوگند که تو برخواهي گشت

من به اين معجزه ايمان دارم ...

باغبان دلشاد کنج ايوان زمزمه کنان مي گويد:

" منتظر بايد بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "

ديرگاهيست که من روزنه را يافته ام

به اميد رويش لحظه سبز ديدار

بذر بودنت را در دلم کاشته ام ...

با خودم مي گويم :

" نکند بي خبر از راه رسي و من دلخسته

با آن همه گلهاي آرزو

در سحرگاه وصال جان خود را به تن خسته دشت

 بسپارم ... "

از نسيم خواسته ام مژده آمدنت را

به من عاشق رنگين بدهد ...

شک نبايد به دلم پاي نهد

من خانه قلبم را با اشک مژه گانم آب و جارو کردم

به اميد پيوند

به اميد لبخند

به اميد صحبت

آسمان مي خندد ، ماه همچون کودکي معصوم

سرسازش دارد ...

موجها مي رقصند، نسترن نيز چو آهوي دشت

به سرمه مشکي چشمانش مي نازد ...

عشق را مي بويم

زندگي مي پويم

آسمان مي جويم

دلم اما غمگين سبد شيشه اي نگاه مي بوسد ...

هيچ ترديدي نيست

من به اين معجزه ايمان دارم

که تو هم مي آيي

همراه چلچله ها، همصداي چکاوک ، هم پرواز قاصدک

هيچ ترديدي نيست

من به اين معجزه ايمان دارم

که تو هم مي آيي

تو مي آيي ...

 به سلامتی هر كس كه دلش از یكی خونه!

دوشنبه از خودمان است

بنشین و بلند بلند سکوت حرف های مرا گوش کن

هر کس به دیدنم آمد مریم و ریواس دستش بود

تو اما با خودت کمی از حروف باران بیاور

حرف هایم تشنه اند

نمی دانم چرا سایه ات را از روی رؤیاهایم پر می دهند

از روی دیوار همسایه

از روی سیگار

از روی سکوت ؟

راستی دارم یاد می گیرم ساده دروغ بگویم

بگویم حالم خوب است

بگویم

حالا تو قضاوت کن

وقتی دروغ می گویم شبیه کلاغ نمی شوم

شبیه قار قار

شبیه آنتن خانه ی همسایه ؟

صدایی می اید

صدایی که بی شباهت به ستاره نیست

صدایی از پرنده ای که تازه بوسیدن را یاد گرفته

شاید هم باز دروغ بگویم

پرنده ای که بوسیدن بداند آواز را فراموش می کند

ببین گلم

ببین چه قدر کلمه کنار هم می چینم تا توئ زاده شوی

تو از جنس کلمه و آوازی

تو از جنس شهریور و سکوتی

بیا بنشین کنار این همه کلمه

کنار دست هایم

کنار دی

شب بوی مهتاب گرفته

پنجره بوی باد

من بوی خواب

حالا دو شنبه رو به قبله ی ترانه جان می دهد

و سه شنبه با سلام زاده می شود

در آشیانه ی سه شنبه دو تخم کبوتر چاهی ست

جوجه ها که سر از تخم در آوردند

سه شنبه های تقویم پر از پر می شود

پر از پرواز

حالا بیا کنار سهمی از دل تنگی من بنشین

می خواهم رنگ چشم هایت سکوت کنم

می خواهم تا آخر دنیا

تا آخر ایینه ببوسمت

تو اگر لب تر کنی
دیر یا زود
بارانی ام را می پوشم
و به دیدن باران های تمام روزهای هفته از سال نیامده می روم
به خاطر تو ، مخاطب
دیر یا زود
آسمان را جواب می کنم ، دریا راخراب
تو فقط لب تر کن
آه ، چه قدر خوبم من در این ساعت خوابیده
چه قدر خوبم
وقتی که می گویی
مراقب دختری که ته ایینه ات شاعر می شود باش
چه قدر خوبم
وقتی که هر چند بی بروز ، بی واژه ، بی اتفاق
اما هستی
سبز و ساده و آرام
می نشینی و از خورشید عریان دوشنبه ها حرف می زنی
که ترس از سفر کبودش می کند
و از هلال ماهی
که در ایینه ام کاشته ام
و ناشنیده می دانی
هر سال زمستان پر از عطر بابونه می شود
نگاهم می کنی
دهانم طعم آبی می گیرد
نگاهم می کنی
آسمان بنفش می شود
بنفشه می بارد
دریا طعم نارنج می گیرد
نارنجی می شود
نگاهم می کنی
ساعت بیدار می شود
عقربه ها راه می افتند
به هشتاد می رسند
نگاه تو روی نت سی قفل می کند
نگاه من کلید سل می شود
قفل را باز می کند
آه ، چه قدر خوبم
وقتی که بی بروز ، بی واژه ، بی اتفاق
اما هستی

اندکی شبیه دریا شده ام

همین دریایی که در حوض خانه ی همسایه است

دهانم طعم آبی گرفته

پاهایم جلبک بسته

و در دلم هزار ماهی بی نام و نشان آشیانه کرده

باز هم نیستی

غروب چهارشنبه

و کسی ناشناس واژه های علاقه را سر می برد

و کنج آواز مردگان می اندازد

نمی دانم

شاید آخر دنیاست

که عقربه ها به بن بست رسیده اند

کاش بیایی

سر بر شانه ات بگذارم

و عریان ترین حرف هایم را

شبیه هق هق پرنده های پر شکسته

یادت بیاورم

هیچ لازم نیست دلهره ی ایینه

از روییدن باد را به رخم بکشی

من آن قدر طعم گس ایینه را چشیده ام

که محرم ترین آشنای باران شده ام

آه ، عزیزم ، رایحه ات پیچیده

بگو کجای سه شنبه ای

هنوز اما خیلی صبورم

که می نشینم و از ته ایینه برایت انار می چینم

تا کی بگویم برگرد

و تو بادبادکی را که ته دریا به جلبک ها گیر کرده

بهانه بیاوری برای نیامدنت

اصلا بگذار طعم خاکستری شب رابچشم

بگذار آن قدر شبیه دریا شوم

که تو دیگر به چشم نیایی

بگذار بمیرم و

وقتی که آمدی

مرگ مرا به عنکبوتم تسلیت بگو